สู่ความเป็นมนุษย์ผู้สร้างสรรค์

ถ้าต้องการให้ลูกศรพุ่งไปข้างหน้าก็ต้องเหนี่ยวสายธนูไปข้างหลัง การให้การศึกษาเด็กก็เช่นเดียวกัน หรืออาจเทียบได้กับหนอนผีเสื้อ เราไม่สามารถจะจับมันมาเด็ดปีกทิ้ง ต้องปล่อยให้มันทอใยมาห่อหุ้มร่าง อยู่ในสภาพดักแด้ไปจนกว่าจะถึงเวลาออกมาเป็นผีเสื้อโบยบินได้อย่างเสรี

ถ้าเราเคารพกฎเกณฑ์การพัฒนาของเด็ก เราก็จะให้เด็กเริ่มต้นอย่างช้าๆ ดุจเดียวกับดักแด้ เพื่อให้เด็กได้ผ่านประสบการณ์ช่วงปฐมวัยอย่างครบถ้วน แล้วจึงค่อยๆ เติบโตเป็นอิสระ เป็นปัจเจกชนที่ปีกกล้าขาแข็งพร้อมที่จะเผชิญกับโลกยุคใหม่

“ดิฉันคิดว่าเราทุกคนต่างก็ต้องการให้ลูกหลานของเราเติบโตขึ้นเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ที่สุดที่จะเป็นไปได้ พรั่งพร้อมไปด้วยคุณสมบัติที่ดีที่สุดของความเป็นมนุษย์อยู่ในตัว ซึ่งก็หมายความว่าเราต้องการให้เขาเป็นนักคิดที่ดี สามารถหาทางออกใหม่ๆ ให้แก่โลก ตลอดจนแก้ไขปัญหานานัปการที่มีอยู่ได้ เราต้องการให้เขามีจิตใจดีงาม เพื่อเขาจะได้สัมพันธ์กับผู้อื่นด้วยความรักความเมตตาอย่างแท้จริง เอื้ออาทรต่อเพื่อนมนุษย์ เอื้ออาทรต่อโลก รวมทั้งมีพลังเจตจำนงที่จะแปรความคิดดังกล่าวและความเอื้ออาทรเหล่านั้นมาสู่โลกแห่งการปฏิบัติได้ นี่คือความหมายของการเป็นคนเต็มคน...”